Λίστα αντικειμένων
Παλιότερα επικρατούσε η αντίληψη, ότι για να χειρουργηθεί ο καταρράκτης πρέπει να αφεθεί πρώτα να ωριμάσει πολύ. Γιατί αυτό πλέον δεν ισχύει, θα μας απασχολήσει στην σημερινή δημοσίευση.
Τα αποτελέσματα στο χειρουργείο καταρράκτη βελτιώνονται συνεχώς καθώς σύμμαχος σε αυτό είναι η εξέλιξη της επιστήμης, τα αποτελέσματα συνεχώς νέων ερευνών καθώς και η διαρκής εξέλιξη της τεχνολογίας: Έχουμε όλο και καλύτερους ενδοφακούς να ενθέσουμε στη θέση του θολού κρυσταλλοειδούς φακού, όλο και καλύτερα μηχανήματα θρυμματισμού του φακού, όλο και πιο προηγμένες τεχνικές αποστείρωσης κ.ο.κ. Παλαιότερα, η τεχνική χειρουργείου καταρράκτη περιλάμβανε την αφαίρεση ολόκληρου του φακού ενιαίου. Για να είναι εφικτή η αφαίρεσή του, χρειαζόταν καταρχάς μια μεγάλη τομή στον μάτι καθώς και να είναι πολύ προχωρημένος ο καταρράκτης, δηλαδή πολύ σκληρός, ώστε να είναι εφικτό να τον δεσμεύσουμε όλο μαζί και όλο μαζί να τον αφαιρέσουμε μέσα από την τομή. Αυτό είναι και ο λόγος, που συχνά ακούμε ακόμα στο ιατρείο από ασθενής την ερώτηση: “Μα καλά, δεν πρέπει να αφήσω τον καταρράκτη μου να ωριμάσει πολύ για να μπορεί να χειρουργηθεί;”
Αυτό πλέον, χάρις στην τεχνική της φακοθρυψίας, είναι παρελθόν. Συγκεκριμένα, είναι εφικτό να θρυμματίσουμε πρώτα τον θολό φακό του ασθενούς, που έχει καταρράκτη, χρησιμοποιώντας τη μέθοδο της φακοθρυψίας είτε με ενέργεια υπερήχου είτε με ενέργεια femto laser. Κατόπιν, μπορούμε σε μικρά τμήματα να αφαιρέσουμε το θολό φακό, χωρίς επομένως να απαιτούνται μεγάλες τομές και μεγάλα χειρουργικά τραύματα, ράμματα, αυξημένο μετεγχειρητικό άλγος και αστιγματισμός, αυξημένοι κίνδυνοι επιμολύνσεων κ.ο.κ.
Το χειρότερο όμως είναι ότι, αν κάποιος από αμέλεια αφήσει τον καταρράκτη του να υπερωριμάσει, αυτό δημιουργεί επιπρόσθετα προβλήματα και κινδύνους για την υγεία του οφθαλμού. Ο πρώτος λόγος είναι, ότι οι υπερώριμοι καταρράκτες εκτός από θολότητα του φακού χαρακτηρίζονται και από αυξημένη σκληρότητα. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα να απαιτείται πολύ πιο αυξημένη χρήση ενέργειας υπερήχου, για να καταστεί εφικτός ο θρυμματισμός τους. Αυτό επιβαρύνει το ενδοθήλιο, δηλαδή την εσωτερική στιβάδα του κερατοειδούς, που βρίσκεται κοντά στον φακό. Η επιβάρυνση του ενδοθηλίου μπορεί να συνεπάγεται από προσωρινό μετεγχειρητικό οίδημα κερατοειδούς, ως μόνιμο (που μόνο με μεταμόσχευση κερατοειδούς αποκαθίσταται). Επιπροσθέτως, ο υπερώριμος καταρράκτης έχει αυξημένο βάρος, οπότε επιβαρύνονται οι ίνες της ζιννείου ζώνης, η δομή δηλαδή που συγκρατεί στη θέση του το φακό. Αν οι ίνες αυτές καταστραφούν είτε από το βάρος του φακού, είτε στην πιο εργώδη προσπάθεια να αφαιρεθεί ο υπερώριμος καταρράκτης, τότε δεν είναι εφικτή η στήριξη του ενδοφακού στο συνηθισμένη του θέση και πρέπει να καταφύγουμε σε εναλλακτικές λύσεις, που επίσης συνδέονται με αυξημένους χειρουργικούς χρόνους, αυξημένη επιβάρυνση του οφθαλμού, κόστη, κινδύνους μόλυνσης και αποκόλλησης κ.ο.κ.
Συμπερασματικά, οι παλαιότερες τεχνικές χειρουργείου καταρράκτη πράγματι απαιτούσαν να φτάσει ο καταρράκτης σε υπερώριμο στάδιο. Ωστόσο αυτό αποτελεί πλέον ένα μύθο, καθώς οι πιο σύγχρονες τεχνικές όχι απλά δεν απαιτούν κάτι τέτοιο αλλά απεναντίας αυξάνουν επιπρόσθετα τη δυσκολία και τους κινδύνους του χειρουργείου.
